domingo, 10 de febrero de 2008

O canon non é un canón.

Na campaña electoral para o nove de marzo entrou o tema do canon dixital ou mellor dito algo de máis amplitude coma son os dereitos de autor. A sorpresa é que a dereita quere esmagar aos autores. Poida que non sexa sorpresa ningunha cando só se intenta apañar votos sen a utilización de ningún discurso ideolóxico. Perdón, discurso hai pero é de plastilina porque dobra ata onde se pensa que hai un votiño solto.
Vexamos un exemplo da inxustiza que se comete cos autores con respecto por exemplo a un carpinteiro: o carpinteiro fai unha mesa e nela poderán comer os seus fillos, netos e bisnetos. Quere dicir que pode ser herdada polos seus descendentes. Un escritor escribe unha novela e un músico escribe unha sinfonía. Ámbalas dúas creacións teñen éxito e reciben críticas eloxiosas e tamén uns escasos euros polos dereitos de autor. Os fillos destes creadores poderán percibir os dereitos correspondentes as reedicións que eles autoricen pero os netos e bisnetos quedan sen herdanza. Pasados 70 anos son do dominio público e calquera pode utilizalas sen restriccións.
Unha mesa pode ser deixada en herdanza e unha novela non. Quero que alguén me razoe cal é a elucubración tan imaxinativa que levou ao lexislador a convertir aos creadores culturais nuns pobres infelices que non son donos da súa propia obra. Por se fora pouca a labazada ---legal pero inxusta---veñen uns candidatos analfabetos a poñer diante do canón aos que perciben un canon. Estamos a falar dun canon (renda que se paga por un ben adquirido) que se fose un salario entón evidentemente esta tropa reaccionaria sairía á rúa coas navallas afiadas.
Se case resulta que os autores son uns aproveitados e uns vividores porque cobran un céntimo de euro por cada CD que se comercializa ou por cada fotocopia que se fai dun libro. O sistema do canon é mellorable e pódenselle poñer pegas. Pero ten, ao meu entender, algo moi positivo que é a súa ética ao permitir que o consumidor saiba que cando merca determinado produto está colaborando para manter vizosa a cultura do país. Quizais sexa o que algúns non queren porque a cultura é a mellor protección contra dos manipuladores dun partido político que aspira a gobernar para 43 millóns de cidadáns.
MANUEL SUÁREZ SUÁREZ

Aqueles que emigraban ao outro lado do mar.

Un sector da dereita española non sinte un mínimo respecto polos inmigrantes que veñen buscar un lugariño onde quecer da friaxe de guerras e fames. Considero inmoral a actitude de calquera que faga electoralismo con algo tan serio coma son os shumanos. Ademais neste caso hai unha dobre ofensa: por unha banda aos milleiros de emigrantes españois e pola outra aos estranxeiros residentes en España.
Eu sei que no Río da Prata están "alucinando" coas declaracións de certos candidatos porque esquecen que ata onte mesmo eramos nós os que íamos polos vieiros do mundo intentando atopar un abeiro. A fermosa nai Galicia non podía acubillar a tódolos seus fillos e foi forzada a facer unha entrega en adopción ás novas repúblicas americanas. As novas nais recibiron aos adoptados coma se fosen fillos biolóxicos.
Pode alguén imaxinar a cara de sorpresa dos milleiros de emigrantes galegos que ao desembarcaren no peirao de Bos Aires fosen recibidos polos funcionarios de Migración cunha ringleira de preguntas do xeito de: 1) A ver gayego ¿te vas a portar bien?; 2) ¿A qué viniste?; 3) ¿Te comían los piojos gaita?; 4) ¿Tenés oficio?; 5) ¿Sós laburador.
Pero non foi así porque nin en Bos Aires nin en Montevideo facían estes interrogatorios senón algo así: ¿Fue jodido el viaje?; ¿Tenés acá algún familiar?; ¿Dejaste familia?; ¿Querés un consejo?; ¿Te hecho una mano?. Os nosos emigrantes que saben as que pasaron votarán en positivo, é dicir, que terán ben claro quen os ofende e quen os defende.

MANUEL SUÁREZ SUÁREZ

Don Dombate non durme.

O vello don Dombate de Borneiro non pode coller o sono e non é por mal de amores xa que hai anos que rachou coa súa moza Arca da Piosa. O problema é a friaxe que está a sufrir desde hai vinte anos. A pel exterior resiste ben se consideramos a súa idade pero a procesión vai por dentro. Desde que aquel poeta de Ponteceso lle preguntou se o podía chamar "calada esfinxe" non volveu ter un compañeiro co cal filosofar.
Quixo falar co profesor Le Roux para saber doestado de saúde dos seus curmáns bretóns pero freouse porque leva séculos sen falar francés. Aínda que mirando para os ollos alumeados do profesor bretón soubo axiña que os seus familiares recibían agarimo e cordialidade das autoridades ás que lles corresponde a súa defensa. Está doído polo desprezo que recibe en tempos nos que existen grandes expertos universitarios que se dedican aos estudos das grandes Pedras.
Vai para dúas decadas e a súa enfermidade estáse a convertir en crónica. El que sempre tivo unha saúde de pedra síntese eivado na epiderme ao perder o caloriño da terra que lle quecía o corazón. Quere volver aos remedios caseiros porque as novas tecnoloxías que utilizan cubricións de metacrilato son caras e moi frías. Está agardando que lle receiten unhas toneladas de boa terra para que acaben dunha vez os seus males.